δινεύω
δινέω-ῶδινεύω [ῑ]
c. le suiv. ||
E Seul. prés. ind. δινεύεις,
Eur. Ph.
792, opt.
δινεύοι, Il.
4, 541 ; part.
δινεύων Eur.
Or. 837 ;
-εύουσα, Eur.
Tr. 200.
-εύουσαν, Il.
23, 875 ; A.
Rh. 1, 215. -εύοντες, Il. 18, 543. Impf.
ἐδίνευον. Il.
18, 606. Impf. itér.
3 pl. δινεύεσκον, Il. 24, 12 ; A. Rh. 4, 1456.
Ao. réc. part. δινεύσας, A. Rh.
3, 310. Pass.
ou Moy. prés.
ind. δινεύονται, Arat.
455 ; Opp.
H. 1, 376 ;
sbj. -εύηται,
Orph. Lith.
705 ; inf.
-εύεσθαι, Opp.
H. 3,
60.