διοιστέον

διοϊστεύω

διοιστρέω-ῶ
δι·οϊστεύω (seul. fut. et ao.) lancer un trait à travers, gén. Od. 19, 578, etc. ; abs. percer d’un trait, Od. 12, 102 ||
E Ao. opt. 2 sg. διοϊστεύσειας, Od. 12, 102.