διοπτεύω

διοπτήρ

διόπτης
διοπτήρ, ῆρος (ὁ)
I en parl. de pers.
1 éclaireur, espion, Il. 10, 562 ||
2 à Rome, sorte d’adjudant, Plut. Galb. 24 ||
II sonde de chirurgien, Aét. 16, 105.
Étym. διά, ὄψομαι.