διωλένιος

διωλύγιος

διωμοσία
δι·ωλύγιος, ος, ον [ῠ]
1 qui résonne au loin, Plat. Theæt. 162a ; Call. fr. 111 ; Anth. 7, 641 ||
2 p. suite, immense, Plat. Leg. 890e, etc.
Étym. διά, ὀλυγ- de ὀλολύζω.