διῶρυξ
διωρυχήδιῶρυξ, υχος
(ἡ) [ῠχ] fossé
(tranchée, canal, mine, etc.)
Hdt. 1, 75 ;
Thc. 1, 109 ;
4, 109 ; Xén.
An. 1, 7, 11 ;
etc. ; δ.
κρυπτή, Hdt. 3,
146, conduit souterrain ||
E Th. διωρυχ- ion. primit. et seul att. Hdt. 1, 75 ; Thc. Xén. ll. cc., etc. ; th. ion.
réc. διωρυγ- Hpc. 290, et de grec comm. Pol.
DS. etc.
Étym.
διορύσσω.