δμωΐς

δμώς

δνοπαλίζω
δμώς, gén. ωός ()
1 propr. captif de guerre, d’où esclave, Od. 1, 398 ||
2 p. ext. esclave, serviteur, en gén. ; d’ord. au plur. Il. 19, 333 ; Od. 6, 71 ; 17, 320, 389, etc. ; Soph. Ant. 578 ; Eur. etc.: δμῶες ἄνδρες, Od. 16, 305 m. sign. ; qqf. au sg. Od. 4, 736 ; 24, 256 ||
E Dat. pl. épq. δμώεσσι, Od. 6, 71 ; δμωσί, seul. Od. 17, 389 ; duel δμῶε, Od. 21, 244 ; 22, 214.
Étym. R. indo-europ. *dem-, maison ; cf. δόμος.