δοίην

δοιός

δοιοτόκος
δοιός, ά, όν, double, Call. Ep. 1, 3 ; Anth. 9, 46 ; pl. δοιοί, αί, ά, deux, Il. 5, 206, Hés. O. 430 ; Pd. P. 4, 172 ; N. 1, 44 ; adv. δοιά, Od. 2, 46, de deux manières ||
E Duel δοιώ, Il. 3, 236 ; 24, 648.
Étym. indo-europ. *duoi-, double ; cf. δύο, δίς.