δολίχαυλος

δολιχαύχην

δολιχεγχής
δολιχ·αύχην, gén. ενος (ὁ, ἡ) [ῐ] au long cou, Eur. Hel. 1503, I.A. 794.
Étym. δολιχός, αὐχήν.