δονακηδόν

δονακῖτις

δονακογλύφος
δονακῖτις, ιδος [ᾰῑῐδ]
1 adj. de roseau, Anth. 6, 307 (acc. -ιν) ||
2 subst. ἡ δ. aubépine, plante, Diosc. 2, 14.
Étym. δόναξ.