δοθῆναι

δοθιήν

δοθιηνικόν
δοθιήν, ῆνος () clou, furoncle, Hpc. 51, 39 ; 526, 17 ; Télécl. et Hermipp. (Com. fr. 2, 373 et 390) ; Ar. Vesp. 1172 ; Diosc. 1, 184 ; P. Eg. 4, 23.