δρακόντειον

δρακόντειος

Δρακόντειος
δρακόντειος, ος, ον [ᾰ]
1 de dragon, Anth. 12, 257 ; A. Pl. 4, 90 ||
2 habité par des dragons, Eur. Ph. 1320.
Étym. δράκων.