δρυμονία

δρυμός

Δρυμός
δρυμός, οῦ () []
1 forêt de chênes, Pol. 2, 15, 2 ; 12, 4, 13 ||
2 forêt, bois, en gén. Il. 11, 118 ; Od. 10, 150, etc. ; Soph. O.R. 1399 ; Eur. Hipp. 1127, Rhes. 289 ; au pl. Eschl. fr. 300 ; Plut. Per. c. Fab. 1 ; etc. ||
E Dans Hom. seul. plur. δρυμά [] Il. 11, 118 ; Od. 10, 150, 197, 251 ; cf. Nic. Th. 222 ; Orph. Arg. 676 ; Q. Sm. 2, 382 ; 7, 715 ; δρυμά [] DP. 492 ; Opp. C. 1, 64.
Étym. δρῦς.