δυναστευτικός
δυναστεύωδυναστευτικός, ή, όν
[ῠ] qui convient au pouvoir absolu
ou au possesseur d’un pouvoir absolu,
p. opp. à πολιτικός, Arstt.
Pol. 2, 10 ;
ὀλιγαρχία δ. Arstt. Pol. 4, 14, oligarchie exerçant un pouvoir absolu ;
cf. Plut.
M. 818a, etc.
Étym.
δυναστεύω.