Δύρις

δύρομαι

Δυρραχία
δύρομαι [ῡ] (seul. prés.) c. ὀδύρομαι, Soph. O.R. 1218 ; Eur. Hec. 740 ; impér. 2 pl. δύρεσθε, Eschl. Pr. 271 ; part. δυρόμενος, Eschl. Pers. 582 ; Eur. Med. 159.