δυσέκτηκτος

δυσέκφευκτος

δυσέκφορος
δυσ·έκφευκτος, ος, ον [ῠ] difficile à éviter, auquel on échappe difficilement, Pol. 1, 77, 7 ; Man. 4, 477.
Étym. δ. ἐκφεύγω.