δυσέμϐλητος

δυσέμϐολος

δυσέμετος
δυσ·έμϐολος, ος, ον [ῠ]
1 c. le préc. Hpc. 776e ||
2 difficile à envahir, Xén. Hell. 6, 5, 24 ; Arstt. Pol. 7, 5 ; Pol. 3, 49, 7 ; 4, 75, 2, etc. ||
Cp. -ώτερος, Hpc. l. c. ; sup. -ώτατος, Xén. l. c.
Étym. δ. ἐμϐάλλω.