δυσέμπρηστος

δυσέμπτωτος

δυσεμφάτως
δυσ·έμπτωτος, ος, ον [ῠ] peu enclin à, avec εἰς et l’acc. Gal. 5, 157 ; Nicom. Harm. 20.
Étym. δ. ἐμπίπτω.