δυσενέδρευτος

δυσεντερία

δυσεντεριάω-ῶ
δυσ·εντερία, ας (ἡ) [ῠ] dysenterie, affection des intestins, Hdt. 8, 115 ; Hpc. 1161e ; Plat. Tim. 86a, Theæt. 142b ; Arstt. H.A. 10, 7, 1 ; Pol. 32, 25, 14 ||
E Ion. -ίη, Hdt. Hpc. ll. cc.
Étym. δ. ἔντερα.