δυσπειρία

δύσπειστος

δυσπείστως
δύσ·πειστος, ος, ον, difficile à persuader, Arstt. Nic. 7, 9, 2 ; p. suite, indocile, Xén. Hipp. 1, 23 ; Plut. Cato mi. 1.
Étym. δ. πείθω.