δυσφόρητος

δυσφορία

δυσφόρμιγξ
*δυσφορία, seul. ion. δυσφορίη, ης (ἡ)
1 souffrance intolérable, Hpc. 74a, 162c, etc. ||
2 angoisse, agitation extrême, Hpc. 1218a, etc.
Étym. δύσφορος.