δύσφημος
δύσφθαρτοςδύσ·φημος, ος,
ον :
1 de mauvais augure,
Hés. O.
733 ; Eur.
Andr. 1145,
Hec. 195 ;
Plat. Hipp. ma.
293a ||
2 p.
suite, diffamatoire, injurieux, Thgn. 307 ; Mén. 4, 272 Meineke ;
Hdn 8, 5, 3
||
3 de mauvais renom,
Pd. N.
8, 62 ||
E Dor. δύσφαμος [ᾱ] Pd. l. c.
Étym.
δ. φήμη.