δύσποτμος
δυσπότμωςδύσ·ποτμος, ος, ον,
infortuné, malheureux, en parl. de pers.
Eschl. Pr.
119 ; Soph.
El. 1199 ;
Eur. Hipp.
1398, etc. ;
en parl. de choses (sort, amour,
etc.) Soph.
Ph. 119,
O.C. 1433 ;
Eur. Bacch.
1142, Plut.
Per. 20,
etc. ||
Cp. -ώτερος, Eur. Ph. 1358 ; Mén. (Plut. M. 525a). Sup. -ώτατος (mieux que
-ότατος) Plut.
Per. c. Fab. 1.
Étym.
δ. πότμος.