δυσριγής

δύσριγος

δυσρίγως
δύσ·ριγος, ος, ον [ῑ] très frileux, Hdt. 5, 10 ; Arstt. H.A. 6, 3 et 46 ; G.A. 2, 8 ; Th. H.P. 9, 5 ; Plut. M. 916a, 939c, etc. ||
Cp. -ότερος, Arstt. Probl. 1, 29 ; sup. -ότατος, Arstt. H.A. 8, 25.
Étym. δ. ῥῖγος.