δυστάλας

δυσ·τάλας, fém. -αινα [τᾰᾱς] tout à fait malheureux, au masc. Eur. Hipp. 1407, Suppl. 1034 ; au fém. -αινα, Soph. O.R. 1236 ; voc. -αινα, Eur. Hipp. 1082, H.f. 456 ; acc. -αιναν, Soph. El. 284.