δυσηχής

δυσθαλής

δυσθαλία
δυσ·θαλής, ής, ές [ᾰ] qui pousse difficilement, chétif, A. Mynd. (Ath. 393a) ; Crat. (Com. fr. 2, 197).
Étym. δ. θάλλω.