δυσθανής

δυσθέατος

δυσθενέω-ῶ
δυσ·θέατος, ος, ον []
1 difficile à voir, obscur, El. N.A. 9, 61 ; joint à ἀμαυρός, Plut. M. 966c ||
2 pénible à voir, affreux, Eschl. Pr. 69 ; Soph. Aj. 1004.
Étym. δ. θεάομαι.