δύστηνος
δυστήνωςδύ·στηνος, ος,
ον :
1 malheureux, infortuné,
en parl. de pers. Il. 6, 127, etc. ; Od. 4, 182, etc. ;
Eschl. Pers.
909, etc. ;
Eur. Tr.
112 ; Plut.
Ant. 84,
etc. ; en parl. de
choses, lamentable, funeste, Pd.
P. 4, 478 ;
Soph. Ph.
291 ; DH.
6, 20, etc.
||
2 au
sens mor. misérable, Soph.
El. 121,
Aj. 1190,
etc. ||
E Dor. δύστανος [ᾱ] Pd. l. c. ; Soph. Ph. 172 ; Eur. Med. 132.
Sup. dor. δυστανότατος,
Soph. El.
121.
Étym.
δ. στῆναι de
ἵστημι.