δυσηλάκατος

δυσηλεγής

δυσήλιος
δυσ·ηλεγής, ής, ές [ῠ] dur, pénible, cruel, en parl. de choses (guerre, Il. 20, 154 ; mort, Od. 22, 325 ; lieu, Hés. Th. 652) ; en parl. de pers. Thgn. 793.
Étym. δ. ἄλγος ; sel. d’autres, δ. ἀλέγω.