δυσώδινος

δυσώλεθρος

δυσωνέω-ῶ
δυσ·ώλεθρος, ος, ον [ῠ] qui meurt difficilement, vivace (plante), Th. H.P. 3, 12, 5.
Étym. δ. ὄλεθρος.