δύη
δυηπαθέω-ῶδύη, ης
(ἡ) [ῠ]
calamité, malheur, affliction, Od.
14, 215 et 338 ; Eschl. Pr. 746 ; Soph. Aj. 938 ; Nic. Al. 19, Th. 920 ; en prose,
App. Civ.
4, 42 ; au
plur. Eschl. Pr. 512, 179, etc. ||
E Dor. δύα, Eschl. Pers. 1047 ; gén. δύας, Eschl. Sept. 228 ; etc.
Étym.
Étymol. incert. ; p.-ê. de la R. *deh₂u-, brûler, cf.
δαίω 2, litt. «
douleur brûlante ».