δηκτήριος

δήκτης

δηκτικός
δήκτης, ου (ὁ) qui mord, mordant, A. Pl. 266 ; fig. Plut. M. 55b ||
E Dat. dor. avec un subst. neutre δήκτᾳ στόματι, A. Pl. l. c.
Étym. δάκνω.