δήπου

δήπουθε

Δηρά
δήπου·θε, adv. Bat. (Stob. Fl. 6, 29) et δήπουθεν, particul. devant une voy., adv. c. δήπου, Ar. Pl. 140 ; Lys. 106, 23 ; Plat. Phil. 62e ; οὐδαμῶς δ. Dém. 832, 15, en aucune façon sans doute.