ἑΐν

εἰναετής

εἰναετίζομαι
εἰναετής, ής, ές ou εἰναέτης, ης, ες [ᾰ] de neuf années, Orph. Lith. 342 ; adv. εἰνάετες, Od. 14, 240, pendant neuf ans.
Étym. ἐννέα, ἔτος.