εἰσοιστέος

εἰσοιχνέω-ῶ

εἰσόκε
εἰσ·οιχνέω-ῶ, entrer dans, acc. seul. 3 pl. épq. εἰσοιχνεῦσιν, Od. 9, 120 ; Eschl. Pr. 122 ; et part. prés. épq. εἰσοιχνεῦσαν, Od. 6, 157.
Étym. εἰς, οἴχομαι.