ἐκλαθέω

ἐκ·λαθέω (seul. part. prés. -έοντες) [ᾰ] c. ἐκλανθάνομαι, oublier, Sib. 2, p. 321 (formé d’après l’inf. ao. 2 ἐκλαθεῖν, d’ἐκλανθάνω).