ἐκλυτέος

ἐκλυτήριος

ἔκλυτος
ἐκλυτήριος, ος, ον [] qui concerne l’affranchissement, la délivrance, Soph. O.R. 392 ; τὸ ἐκλ (s. e. ἱερόν) Eur. Ph. 969, offrande expiatoire.
Étym. ἐκλύω.