ἐκπληκτικῶς

ἔκπληκτος

ἐκπλήκτως
ἔκπληκτος, ος, ον :
1 pass. frappé de stupeur, Luc. Herm. 18 ||
2 act. qui frappe de stupeur, Orph. H. 38, 10.
Étym. ἐκπλήσσω.