ἐκπυτίζω

ἔκπωμα

ἐκπωμάτιον
ἔκπωμα, ατος (τὸ) coupe, tasse, Hdt. 9, 41, 80 ; Soph. Ph. 34 ; Dém. 384, 13 ; CIA. 2, 649, 13 (av. 398 av. J.-C.) etc. (v. Meisterh. p. 20, 18).
Étym. ἐκπίνω.