ἐλαιόω-ῶ

ἐλαΐς

ἐλαιώδης
ἐλαΐς, ΐδος (ἡ) [ᾱ] (seul. acc. pl. att. ἐλᾷδας) olivier, Ar. Ach. 998 ; CIA. 2, 836, ab, 29 (270/262 av. J.-C.).
Étym. ἐλαία.