ἐλάσσωσις
ἐλασσωτικός*ἐλάσσωσις, seul.
att. ἐλάττωσις,
εως (ἡ)
I act. action d’amoindrir, Plat. Def. 412b ; Arstt. Top. 6, 3, 7 ||
II pass.
1 défaite, Arstt. Rhet. Al.
37, 4 ; Pol.
2, 36, 6, etc.
||
2 faute, défaut,
Plut. M.
2c.
Étym.
ἐλασσόω.