ἐμπικραίνω

ἔμπικρος

ἐμπιλέω-ῶ
ἔμ·πικρος, ος, ον []
1 profondément amer : τὤμπικρον αὐτᾷ, Thcr. Idyl. 15, 74 Mein. (silence) qui lui fut profondément amer ||
2 légèrement amer, Diosc. 1, 4 ; 2, 132.
Étym. ἐν, π.