ἐμπύη

ἐμπύημα

ἐμπυηματικός
ἐμπύημα, ατος (τὸ) [ῠ] c. le préc. Hpc. Progn. 41, Epid. 3, 1059 ; Arstt. H.A. 9, 40, 10.
Étym. ἐμπυέω.