ἐνάλλαγμα

ἐναλλάκτης

ἐναλλακτικός
ἐναλλάκτης, ου (ὁ) qui a des mœurs contre nature, litt. qui intervertit (l’ordre de la nature) Aqu. Esai. 3, 4.
Étym. ἐναλλάσσω.