ἐνάλλως

ἔναλος

Ἔναλος
ἔν·αλος, ος, ον [ᾰ]
1 c. ἐνάλιος, Eur. Hel. 1130, El. 1348 ||
2 qui se trouve près de la mer (ville) Hh. Ap. 180.
Étym. ἐν, ἅλς.