ἐγγλύφω

ἐγγλωττογάστωρ

ἐγγλωττοτυπέω-ῶ
ἐγ·γλωττογάστωρ, ορος () qui vit (litt. qui nourrit son ventre) avec sa langue, Ar. Av. 1695, p. anal. avec ἐγχειρογάστωρ.
Étym. ἐν, γλ.