ἐγκαθειρκτέον

ἐγκάθετος

ἐγκαθέτως
ἐγ·κάθετος, ος, ον :
1 aposté, suborné, Plat. Ax. 368e ; Pol. 13, 5, 1 ; Jos. B.J. 2, 2, 5 ; NT. Luc. 20, 20 ||
2 supposé, simulé, Hypér. (Bkk. 96, 30).
Étym. ἐγκατατίθημι.