ἔγ·κοτος, ος, ον, qui
conserve du ressentiment, Eschl.
Ch. 392, 924,
1054 ; Anth. 7,
40.
Étym.
ἐν, κότος.
ἔγκοτος
ἐγκοτύληἔγ·κοτος, ου (ὁ) ressentiment profond ; ἔγκοτον
ἔχειν τινί, Hdt. 3, 59 ; 9, 110, avoir un
profond ressentiment contre qqn ; τινί τινος
ἔχειν ἔγκοτον, Hdt. 8, 29, ou τινι ἔγκοτον διά τι ἔχειν, Hdt. 6, 73, avoir un
profond ressentiment contre qqn pour qqe ch.
Étym.
ἐν, κότος ; cf.
ἔγκοτον.