ἐπαινετέον

ἐπαινέτης

ἐπαινετικός
ἐπαινέτης, ου (ὁ) qui loue, panégyriste, Hpc. Acut. 384 ; Thc. 2, 41 ; Plat. Rsp. 366d, Ion 536d.
Étym. ἐπαινέω.