ἐπιϐουλευτής

ἐπιϐουλευτικός

ἐπιϐουλευτικῶς
ἐπι·ϐουλευτικός, ή, όν, qui forme de mauvais desseins, Ptol. Tetr. 66.
Étym. ἐπιϐουλεύω.