ἐπιϐροντάω-ῶ

ἐπιϐρόντητος

ἐπιϐροχέω-ῶ
ἐπιϐρόντητος, ος, ον, à l’esprit égaré (litt. frappé de la foudre) Soph. Aj. 1386.
Étym. ἐπιϐροντάω.